Χρειάζεται ο άνθρωπος μία ιστορία με συνέπεια για να συνεχίσει να βρίσκει μία κάποια ειρήνη μέσα στο μυαλό του. Δε μπορώ εύκολα να σπάω δεσμούς με ανθρώπους για όποια μικρά ή μεγάλα παραπτώματα, γιατί υπάρχει μία ιστορική πορεία εκεί που παρακολουθώ με αγωνία και ελπίζω αυτή να ικανοποιήσει τα ηθικά μου βίτσια. Όλοι επιθυμούμε δικαιοσύνη, ακόμα κι αν είμαστε εκείνοι που έπραξαν το λάθος. Πολλές φορές μου έτυχε όποιος με είχε αδικήσει να επιστρέψει για να επανορθώσει, ακόμα κι όταν δεν το ζήτησα, ακόμα κι όταν στο μυαλό του είχε σκατά, ήταν σαν κάποια μυστήρια αρχέγονη δύναμη να τον έσπρωχνε στην αυτοταπείνωση. Κι άλλες φορές παρακολούθησα την μυστήρια ικανότητα μερικών ανθρώπων να είναι απόλυτα αδίστακτοι, να λένε ψέματα χωρίς δεύτερη σκέψη κι εκεί το δέος μου ήταν ακόμα μεγαλύτερο, εκεί αναρωτιέσαι “ποιο τεράστιο υπερμέγεθες κίνητρο είναι εκείνο που οδηγεί τη ζωή του;” γιατί δύσκολο δεν είναι ποτέ να περιφέρεσαι σ’ένα κοινωνικό σύνολο γεμάτο ανθρώπους που είναι όλοι απορροφημένοι στην προσωπική τους ανασφάλεια περισσότερο από κάθε τι, όσο το να ζεις με τον εαυτό σου και να μπορείς να κοιτάξεις κάτι έξω από σένα. Κάποιος αυταρχισμός, κάποιο αξεπέραστο εμπόδιο θα πρέπει να κάνει κάποιον τόσο αδίστακτο κι αν κοιτάξεις γύρω σου, αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι ίσως να μην ικανοποιούν κανέναν, ίσως να μην αγαπιούνται τόσο, αλλά εκπροσωπούν μία ομάδα που αντέχει κι επικρατεί. Και μήπως είμαστε τελικά όλοι κάποτε στη ζωή μας ευγνώμονες που κάποια δύναμη μας έσπρωξε να προδώσουμε ανθρώπους και ιδανικά που μας ήταν άχρηστα; Μήπως όσο αγριεύει το πλήθος των ανθρώπων πάνω στον μικρό μας πλανήτη, να αγριεύει και το ήθος μας; Το παράδοξο δεν είναι η αναρχία, αλλά το αίσθημα δικαίου και η λογική συνέπεια που έχουμε ανάγκη εμείς και τα σκυλιά μας ακόμα. Ακόμα κι ένας που είναι μία μηχανή επιβίωσης, δεν πρέπει κάποτε κάπου να ξαποστάσει και να κοιτάξει πέρα από αυτόν; Κι αν παραδίδεται κανείς ευφυέστατα στην αναρχία, μήπως δεν το κάνει για εκείνη την μία στιγμή που θα ξαποστάσει για να σκεφτεί “αυτή ήταν η στιγμή για την οποία επιβίωσα κι όλα μου τα έργα κι οι άγριες, ανείπωτες πράξεις, έγιναν για να κοιτάξω αυτή τη στιγμή πέρα από εμένα”. Είναι αλήθεια η αξία ενός Ελύτη, ενός μεσοαστού παπάρα με σπουδές στη σορβόννη και νόμπελ, εκείνη που ακόμα κι ένα σκυλί μπορεί να οσμιστεί ή ενός Άκη Πάνου που κάθε στιγμή πετούσε σ’ένα ψυχεδελικό σύμπαν από ήχους και στίχους που ούτε ελληνικά δε χρειάζεται να ξέρεις για να καταλάβεις; Ένας Κάφκα, μήπως πρόλαβε να χαρεί παρά το ίδιο το έργο του ενώ το έγραφε, κι ένας Σολτζενίτσιν, λίγο πιο ευνοημένος, μετά από 10 χρόνια φυλακής και εξορίας μήπως πρόλαβε να καταλάβει ότι είχε αναγνωριστεί; Μήπως χρειάζεται να αναγνωριστείς, αν μπορείς να απολαύσεις τον ουρανό κι ένα βρώμικο κελί ή γραφείο όσο έκαναν εκείνοι; Κι εκείνος που εξαπάτησε ό,τι υπήρχε να εξαπατήσει για κάποια αγάπη ή κάποιο εγωισμό, για ένα στόχο που έβλεπε κι ας έχανε το σύμπαν, είναι μήπως λιγότερο επιτυχημένος; Κι ο καρκίνος μήπως δεν είναι ένα θαύμα βιοχημικό, κι όμως πόσο όμορφη θα ήταν η ζωή χωρίς αυτόν. Κι αν διάλεγες να είσαι κύτταρο, θα διάλεγες να είσαι καρκινικό? χαχχ γιατί όχι, τότε τα παιδιά σου θα είχαν εξασφαλισμένο μέλλον σε αυτό το παράθυρο οπορτουνισμού, μα όταν το παράθυρο έκλεινε από κάποιο νέο εμβόλιο, μήπως κανείς θα επαινούσε τη βρώμικη ύπαρξή σου και των απογόνων σου, κι αν όχι, τι μ’αυτό; Όλοι κάποτε θα χαθούμε οριστικά μεταξύ ύλης και ενέργειας, αλλά ακόμα κι η ύλη κι η ενέργεια θυμούνται.
whatevahwhatevah 